Οι Άθλιοι

Αφού μας τα έκαναν Τσουρέκια με τους ακροδεξιούς, με δημοσιουπαλληλική λογική πήγαν να διαλύσουν μια οργάνωση με δομή στρατιωτική και ιδεολογία που είναι τόσο σάπια και επικίνδυνη όσο και το σύστημα από καταβολής του. Θα πρέπει να καταλάβουν οι άεργοι πολιτικοί απο ΝΔ εώς ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ότι η τελειότερη και αρχαιότερη δομή στο κόσμο είναι η στρατιωτική και δε διαλύεται με αυτού του είδους τις πρακτικές. Πριν κάνουν ο,τιδήποτε, έπρεπε να ρωτήσουν κάποιον μέσα από το στράτευμα να τους διδάξει γιατί αυτοί οι ίδιοι δεν έχουν ποτέ υπηρετήσει και δεν ξέρουν τί σημαίνει στρατός, μάχη, νίκη, ήττα. Για να στοιχειοθετήσω το λόγο μου, απλώς δείτε τί έγινε με τη περίπτωση των Ιμίων και πού πήγαν αυτοί που διοικούσαν τότε. 

Μιας και αναφέρω τη περίπτωση των Ιμίων, θα τονίσω ότι με βάση τα στοιχεία ο στρατός έκανε πίσω κατόπιν εντολής του τότε Πρωθυπουργού ο οποίος βασίστηκε στις πληροφορίες ξένης, με αμφιλεγόμενα συμφέροντα, δύναμης. Ενώ οι ένοπλες δυνάμεις είχαν συγκριτικό πλεονέκτημα τότε, διότι ο στόλος ήταν έτοιμος και σε θέσεις που ο αντίπαλος έμαθε ΜΟΝΟ μετά από μήνες και βάση αυτής της γνώσης αναδιάρθρωσε ΌΛΕΣ τις θέσεις του και τη στρατηγική του, διατάχθηκαν να κάνουν πίσω. Ο Πάγκαλος μάλιστα τη στιγμή που έπρεπε να είναι στη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ έδινε συνέντευξη στο MEGA! Το αποτέλεσμα το ξέρουμε όλοι. Απώλεια Εθνικής Κυριαρχίας, ή καλύτερα παραχώρηση. Με το σκεπτικό που κινήθηκαν εναντίων των Φασιστόμουτρων, έπρεπε να κινηθούν και εναντίων των μελών της τότε κυβέρνησης και ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων με κατηγορητήριο που θα στοιχειοθετούσε το ΕΓΚΛΗΜΑ της ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια Εθνικής Κυριαρχίας! Δεν είμαι νομικός αλλά η Έσχατη προδοσία είναι αδίκημα που και στην πιο δημοκρατική χώρα μπορεί να τιμωρηθεί με ΘΑΝΑΤΟ. Αντί αυτού δεν έγινε τίποτα, οι ίδιοι συνέχισαν να κυβερνάνε. Το τότε κυβερνών κόμμα άρχισε να διαλύεται μόνο μετά το μνημόνιο! Γιατί, ίσως τελικά, το ΝεοΈλληνα τον ενδιαφέρει μόνο η τσέπη του, οι διακοπές του, τα ουζάκια του, η μαγκιά του, η κλανιά του και ο κώλος του το φιλιστρίνι! Η Πατρίδα του, Το μέλλον των παιδιών του και η αξιοπρέπειά του δεν τον πολυσκοτίζουν. Αυτός να περνάει καλά και όλοι οι άλλοι.................. 

Με αυτή τη παρένθεση επιστρέφω στο θέμα της Χ.Α. Μια ομάδα αριστερών πλακώθηκε με μια ομάδα ακροδεξιών με αποτέλεσμα να έχουμε μια απώλεια ζωής. Με αφορμή λοιπόν αυτό το γεγονός ξεκίνησε το σύστημα να ξεφτυλίζεται. Άρχισε να δαιμονοποιεί τη κατοχή βιβλίων! Πήγαν να μας πείσουν ότι ήταν έγκλημα που κάποιος είχε στη κατοχή του το φασιστικό μανιφέστο "Mein Kampf" (Ο Αγών μου). Έγκλημα κύριοι είναι το γεγονός ότι εσείς που ξεκινήσατε αυτή τη κωμωδία δε διαβάσατε αυτό το βιβλίο για να δείτε τί έχετε να αντιμετωπίσετε. Αν το διαβάζατε σε συνδυασμό με ένα ιστορικό βιβλίο για την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία και Ευρώπη θα ξέρατε ότι όλα ξεκίνησαν από την δίωξη και φυλάκιση του Χίτλερ από το τότε σύστημα. Το σύστημα το ίδιο έδωσε στο Χίτλερ το χρόνο και το βήμα να σφάξει όλη την Ευρώπη. Το ίδιο κάνετε κι εσείς τώρα. Όμως είμαστε τυχεροί, προς το παρόν, γιατί τα μέλη της Χ.Α δεν είναι τόσο ευφυής όσο ο Χίτλερ και οι σύντροφοί του. Έχετε να κάνετε με έναν απόστρατο συνταγματάρχη, αμφιβόλου αξίας, έναν "θεωρητικό" υπαρχηγό, ένα κομπλεξικό φαντάρο, που δεν έχει ιδέα τί εστί στρατός, και κάτι νονούς της νύχτας. Εύκολοι στόχοι. Στόχοι που μόνο γέλια μπορούν να προκαλλούν. Κι όμως εσείς κύριοι σαν μια "Άθλια, Μπάσταρδη" ομάδα έτσι όπως πάει θα τους κάνετε Ήρωες και αλώβητους.

Ο σκοταδισμός και η φοβία είναι ό,τι χειρότερο. Το αν έχω κύριοι στη κατοχή μου το "Mein Kampf", το "Communist Manifesto", και το "Art of War" δεν με κάνουν ούτε φασίστα, ούτε Κομμουνιστή ούτε πολεμοχαρή. Με κάνουν εραστή της γνώσης και της κοινωνίας.

Μη τιμωρείτε βιβλία ή ιδέες, τιμωρείστε όμως πράξεις! Πράξεις που μπορεί να μετατρέψουν τις ιδέες σε φονικά για τη κοινωνία όπλα.

Ο 12ος Μήνας καθορίζει αν η οικονομία μας έχει προοπτική πέρα των 12 μηνών

Παρακάτω αιτιολογείται γιατί η οικονομία μπορεί να έχει μόνο 12 μήνες πριν την πτώχευση αν δεν παρθούν άμεσα διαρθρωτικά μέτρα. Το Δημόσιο χρέος της Ελλάδας ανέρχεται αυτή τη στιγμή στα $ 350 Δις, ας αναλογιστούμε το τι θα πρέπει να πληρώσουν οι επόμενες γενεές. Συμβολικά η δημοσίευση γίνεται στις 12/12 για να δοθεί έμφαση στη σημασία του αριθμού 12 στο μέλλον της Ελληνικής Οικονομίας.

Περίμενα τόσο καιρό να συμβεί αυτό που γίνεται ή τουλάχιστον φαίνεται να γίνεται τις τελευταίες μέρες. Η Ελλάδα δέχεται ασφυκτικές πιέσεις για να λάβει μέτρα προκειμένου να γλιτώσει τη διαφαινόμενη οικονομική κατάρρευση.

Σε προηγούμενη δημοσίευση έκανα λόγο για «άτυπο» πόλεμο μεταξύ Ευρώ και Δολαρίου. Η άποψη δικαιώνεται από τα σημερινά δρώμενα. Οι αδύναμοι κρίκοι του Ευρωσυστήματος χτυπιούνται ανελέητα. Το ζήτημα είναι ότι ο πιο αδύναμος κρίκος τελικά είναι η χώρα μας. Τα δημοσιονομικά σε συνδυασμό με πολιτικές «κοροϊδίας» που ακολούθησαν και ακολουθούν οι κυβερνήσεις μας, μας καθιστούν έρμαια μελλοντικών αρνητικών εξελίξεων. Δυστυχώς λοιπόν δεν έχουν άδικο που στοχεύουν τη χώρα μας.

Τα προβλήματα της χώρας είναι βαθιά, «δομικά» και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να διορθωθούν με μέτρα βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα. Τα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα είναι το δημογραφικό και το ασφαλιστικό. Συγκεκριμένα το πρώτο καθιστά το δεύτερο «Μαύρη Τρύπα» έτοιμη να καταπιεί τη χώρα.

Οι προτάσεις περί μείωσης δημοσίων δαπανών συμπεριλαμβανομένων των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, το μόνο που προσφέρουν είναι μια διευκόλυνση στην κατάρτιση του επόμενου προϋπολογισμού με την προσωρινή μείωση του ελλείμματος και προφανώς στρέφουν το σύνολο της κοινωνίας εναντίον της κοινωνικής ομάδας των δημοσίων υπαλλήλων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι με τα μύρια κακά τους, είναι οι αιμοδότες του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας και η βάση αναφοράς για τις απολαβές των ιδιωτικών υπαλλήλων. Αν μειωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, τότε σίγουρα θα μειωθεί το έλλειμμα αλλά μόνο προσωρινά. Κι αυτό γιατί μειώνοντας τους μισθούς, θα μειωθούν ταυτόχρονα και οι ασφαλιστικές εισφορές μεγαλώνοντας την τρύπα που αναπόφευκτα θα κληθεί να καλύψει το κράτος αυξάνοντας πάλι το έλλειμμα. Επομένως αυτή η λύση δεν είναι δόκιμη, αντιθέτως το αποτέλεσμά της θα είναι αρνητικό λόγω των κοινωνικών αναταραχών που θα προκαλέσει, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.

Δυστυχώς η κατάσταση έχει ως εξής: Η εξειδικευμένη εταιρεία αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Fitch υποβίβασε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας σε BBB+. Τι σημαίνει αυτό; Από μόνο του δεν λέει τίποτα, πρέπει να αξιολογήσουμε κάποια γεγονότα και μετά να αναλύσουμε τί συνέπειες μπορεί να έχουμε από αυτή την υποβάθμιση. Οι κυβερνήσεις της χώρα μας κάθε Δεκέμβρη κάθε έτους φώναζαν τους τραπεζίτες μας κι έκαναν την εξής συμφωνία κυρίων. Οι ελληνικές τράπεζες αγόραζαν το ελληνικό χρέος (Ομόλογα) βοηθώντας στη σύνταξη του εκάστοτε προϋπολογισμού και στη συνέχεια δανείζονταν τα κεφάλαιά τους (πίσω) από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Οι τράπεζες δέχονταν για τον πολύ απλό λόγο ότι τα ομόλογά μας είχαν υψηλή πιστοληπτική αξιολόγηση κλάσης (Α) και κουπόνι γύρω στο 2,5-3%. Η ΕΚΤ από την αρχή της κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε μια προσπάθεια τόνωσης της ρευστότητας παρέχει δάνεια στα πιστωτικά ιδρύματα έναντι χρεογράφων πιστοληπτικής αξιολόγησης έως κλάση (Β). Η χρέωση για τέτοιου είδους υπηρεσίες είναι 1%, δηλαδή ίση με το βασικό επιτόκιο της Ευρωζώνης. Όπως γίνεται αντιληπτό οι τράπεζες δάνειζαν το ελληνικό κράτος με 2,5-3% και χρησιμοποιούσαν τα χρεόγραφα του ελληνικού κράτους ως εγγύηση στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα για να δανειστούν πάλι τα κεφάλαια που δάνεισαν το ελληνικό κράτος στην προνομιακή τιμή του 1%. Με αυτή την κίνηση οι τράπεζες είχαν ένα επιπλέον κέρδος στις επιχειρήσεις τους, όπως φαίνεται και πιο πάνω, της τάξης του 2%. Εδώ γίνεται αντιληπτό το γιατί η εκάστοτε κυβέρνηση δεν θέλει και δεν μπορεί να επέμβει άμεσα στις τράπεζες. Δεν συμφέρει το κράτος να τα βάλει με τις τράπεζες εάν αυτές παρέχουν τέτοιες διευκολύνσεις. Αντιθέτως το κράτος θέλει να έχει «δυνατές» τράπεζες για να μπορούν να του παρέχουν τέτοιες «υπηρεσίες». Αυτά όμως μέχρι "χθες". Από "σήμερα" η οικονομία μας έχει 12 μήνες και η κυβέρνηση μόνο τον 12ο μήνα αυτού του έτους!

Η Fitch πριν από λίγες μέρες υποβάθμισε την πιστοληπτική μας ικανότητα σε ΒΒΒ+ κι επιφυλάσσεται για νέα υποβάθμιση. Είναι λογικό και δίκαιο αυτό όταν το Η. Βασίλειο είναι στη χειρότερη οικονομική κατάσταση από το 1930 και η Ισπανία υποφέρει από την αρχή της κρίσης; Ας δούμε λίγο τα στοιχεία. Η σχέση μεταξύ δημοσίου χρέους προς Εθνικό Ακαθάριστο Προϊόν (Debt/GDP) για Η.Β, Ισπανία και Ελλάδα είναι 80%, 66% και 125% αντίστοιχα. Οι αγορές τιμολογούν την ασφάλεια έναντι χρεοκοπίας για τα ομόλογα της χώρας μας (Credit Default Swap) $ 209.000 ανά $ 10.000.000 χρέος, η αντίστοιχη τιμολόγηση για τη Γερμανία είναι μόλις $ 29.000. Αν αναλογιστούμε ότι όλες οι χώρες που αναφέραμε πάνω είναι «βαριές» βιομηχανικές χώρες κι εμείς χώρα που στηριζόμαστε στον τουρισμό, στον οποίο καταντήσαμε μη ανταγωνιστικοί και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι επί δέκα χρόνια δεν κάναμε τίποτα για να ανατρέψουμε την κατάσταση, τότε είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΚΑΙΗ Η ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι έγινε και με τις ευλογίες της ΕΚΤ.

Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής μας ικανότητας σημαίνει το ΤΕΛΟΣ της ειδυλλιακής σχέσης μεταξύ των τραπεζών και της εκάστοτε κυβέρνησης. Αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι από του χρόνου η ΕΚΤ θα δέχεται σαν εγγυήσεις για δάνεια που θα παρέχει μόνο χρεόγραφα πιστοληπτικής ικανότητας κλάσης (Α) και μόνο. Επομένως τα ομόλογα της χώρας μας θα είναι άχρηστα για τις τράπεζες. Κατά συνέπεια οι τράπεζες θα σταματήσουν να χρηματοδοτούν το χρέος μας και το κράτος θα αναγκαστεί να τρέξει να ζητήσει «ειδική» βοήθεια από την ΕΚΤ. Αυτό θα γίνει διότι ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούμε να πτωχεύσουμε, αλλά «ειδική» βοήθεια από την ΕΚΤ θα είναι, προσωπική μου άποψη, με όρους Διεθνούς νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), δηλαδή με όρους που τίθενται σε υπό πτώχευση χώρες. Επομένως κύριοι, η οικονομία μας έχει περιθώριο 12 μηνών και αν δεν παρθούν άμεσα μέτρα στον προϋπολογισμό, τότε κρατηθείτε γερά και απολαύστε την ΠΤΩΣΗ της χώρας μας. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η Fitch προχώρησε ένα βήμα πιο πάνω. «Απείλησε» με υποβάθμιση πιστοληπτικής ικανότητας τη Fortis εξαιτίας της «υπερβολικής» της έκθεσης σε ελληνικά ομόλογα. Αυτό είναι μια ένδειξη των πιέσεων που ασκούνται και θα ασκηθούν από τις αγορές. Βέβαια ο Έλληνας Υπουργός Οικονομίας για να καθησυχάσει τις αγορές βγήκε και είπε στα αγγλικά ότι «…..the situation is coming under control», εκτός του ότι είναι λάθος χρήση της Αγγλικής Γλώσσας, είναι και λάθος «γλώσσα» προς τις αγορές. Βγήκε και είπε ότι η κατάσταση «έρχεται υπό έλεγχο», με λίγα λόγια για να καθησυχάσει τις αγορές τους άφησε να εννοηθεί ότι τώρα η κατάσταση είναι μπάχαλο, αλλά «έρχεται υπό έλεγχο». Τον καταλαβαίνω όμως, γιατί πρέπει κάποιος να του έδωσε τρομερή κατάρα για να του τύχει να διαχειριστεί τέτοια κατάσταση.

Εν κατακλείδι, εάν δεν παρθούν ΑΜΕΣΑ μέτρα ΜΟΝΙΜΟΥ χαρακτήρα, τότε η οικονομία μας έχει 12 μήνες.

Οικονομικό Outlook

Το τελευταίο διάστημα η κατάσταση η οποία βιώνουμε είναι συνεπής προς τις επιταγές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή τα γεγονότα, τόσο αυτά που παρουσιάζονται ως «ειδήσεις», όσο και τα γεγονότα - φαινόμενα τις αγοράς όπως τα βιώνω μέσω της ενασχόλησής μου. Το συμπέρασμά μου είναι ότι έχουμε πάρα πολύ μεγάλο και δύσκολο δρόμο ακόμα μπροστά μας μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση.



Το βέβαιο είναι ότι μετά τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί ενίσχυσης ρευστότητας από τις ΗΠΑ έχουν βγει για τα καλά και τα “ξίφη”, και θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.

Πριν όμως προσπαθήσουμε να αναλύσουμε οτιδήποτε, ας δούμε ποια είναι η κατάσταση και τα γεγονότα μέχρι τη 2 Απριλίου 2009.



Η ΕΚΤ ανακοίνωσε τη μείωση του επιτοκίου για τις πράξεις κύριας αναχρηματοδότησης κατά 25 μονάδες βάσης στο επίπεδο του 1,25%. Υπήρξε βέβαια και η συνάντηση του G20 στην οποία για άλλη μια φορά( Τι έκπληξη!) οι ηγέτες των μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν ότι είναι δυνατόν και απαραίτητο για να ξεπεραστεί η χειρότερη, μετά το 1930, οικονομική κρίση στον κόσμο. Και ως απόδειξη των προθέσεών τους θα διαθέσουν 1 τρις δολάρια στη παγκόσμια οικονομία μέσω του ΔΝΤ.



Η μεγάλη έκπληξη βέβαια, σύμφωνα με τους αναλυτές, είναι η μόνο κατά 25 μονάδες βάσης μείωση του επιτοκίου της ΕΚΤ. Οι αναλυτές για μια ακόμη φορά μας δουλεύουν, ή δεν ξέρουν τι λένε όπως δεν ήξεραν τι έλεγαν και πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ είναι η πλέον ΣΩΣΤΗ. Η αγορά δεν χρειάζεται άλλη παρέμβαση εκτός από αυτήν που ασκείται ήδη. Αυτοί που πιέζουν και επικρίνουν είναι το λιγότερο άσχετοι και επικίνδυνοι. Δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Ευρώπης αλλά πολύ περισσότερο δεν έχουν μελετήσει Ιστορία. Κι αυτό διότι αποκαλούν την ΕΚΤ δορυφόρο της Γερμανίας. Είναι; Μπορεί να είναι, γιατί σίγουρα η χώρα με το μεγαλύτερο κέρδος από τη νομισματική ένωση είναι χωρίς αμφιβολία η Γερμανία η οποία είναι και η αδιαμφισβήτητα μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη αλλά και η πιο «περίεργη» δομικά κοινωνία. Μη ξεχνάμε ότι είναι η κοινωνία που “γέννησε” τον Χίτλερ.



Ο κίνδυνος μιας κλιμακούμενης παρέμβασης με ρευστό είναι αυτός του υπερπληθωρισμού, γεγονός που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία. Οι Γερμανοί το γνωρίζουν, όπως και τις επιπτώσεις που πληρώνουν ακόμα και σήμερα ως έθνος και δεν θέλουν καν να υπάρχει στο λεξιλόγιό τους η έννοια «υπερπληθωρισμός».

Το ερώτημα γιατί η νομισματική πολιτική είναι η σωστή δεν θέλει και πολύ μεγάλη ανάλυση. Το αντίθετο ερώτημα χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλη ανάλυση. Ακούμε καθημερινά από αναλυτές ότι η ΕΚΤ είναι “Behind the curve”. Δεν μας εξηγούν όμως το γιατί. Μήπως άραγε και αυτοί είναι με το μέρος του δολαρίου στον πόλεμο μεταξύ του Ευρώ και του Δολαρίου; Υπάρχει πόλεμος μεταξύ των δύο νομισμάτων; Ναι, τουλάχιστον άτυπος.



Η πολιτική λοιπόν της ΕΚΤ είναι απλή κι έχει λογική. Βλέπει την ανάκαμψη της οικονομίας μέσω της αύξησης του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών και όχι μέσω της κάλυψης των ελλειμμάτων των τραπεζικών ιδρυμάτων ή των μεγάλων επιχειρήσεων που επήλθαν από εξωπραγματικές λογικές και πρακτικές. Η τιμή του χρήματος λοιπόν στην Ευρωζώνη διαμορφώνεται με βάση τη μελέτη διαφόρων στοιχείων και κυρίως εκείνα του πληθωρισμού. Είναι γνωστό ότι το φθηνό χρήμα επιφέρει πληθωριστικές πιέσεις οι οποίες αν δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικής ανάπτυξης ή αν δεν συνοδεύονται από αυτή, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα διότι συρρικνώνει το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών καταρρακώνοντας έτσι τις αναπτυξιακές δυνατότητες της οικονομίας. Συνεπώς, είναι σημαντικό κατά την άσκηση νομισματικής πολιτικής να επιδιώκεται σταθερότητα των τιμών. Με αυτό το γνώμονα ασκείται η νομισματική πολιτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση.



Αν αναλύσουμε τα γεγονότα, και ιδίως τα στοιχεία του πληθωρισμού, που προηγήθηκαν των δύο τελευταίων μειώσεων των επιτοκίων δεν δικαιολογεί σε κανένα βαθμό την έκπληξη των αναλυτών. Συγκεκριμένα, ο πληθωρισμός τον Ιανουάριο του 2009 ήταν 1,1% και τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους ο πληθωρισμός ανήλθε στο 1,2%. Δεδομένου των αρχών που διέπουν την άσκηση νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ ήταν λογικό πως θα προχωρούσε σε μείωση επιτοκίων στο 1,5%, όπως κι έγινε στα τέλη Φεβρουαρίου, και ότι θα προχωρούσε σε περαιτέρω μείωση τον επόμενο μήνα (Απρίλιο) όταν θα σταθεροποιούνταν ο πληθωρισμός σε χαμηλότερα επίπεδα, όπως κι έγινε κατά 25 μονάδες βάσης. Με τον πληθωρισμό πάνω από τα επίπεδα του 1,1% δεν υπήρχε περίπτωση να χαμηλώσουν κι άλλο τα επιτόκια στο επίπεδο της μονάδας. Επομένως πού είναι η έκπληξη για τους αναλυτές;

Βάση των στοιχείων που έχει η ΕΚΤ και των προβλέψεων που κάνει για την οικονομία της Ευρωζώνης, τότε τα επιτόκια για το 2009 κατ’ εμέ θα διαμορφωθούν στο 1% με πιθανότητα 100%, 0,75% με πιθανότητα 75% και σε επίπεδα μεταξύ 0,75% και 0,50% με πιθανότητα 50% και σε επίπεδα μεταξύ 0,5% και 0,25% με πιθανότητα 25%. Οι προβλέψεις είναι προσωπικές, βάση των οικονομικών προβλέψεων της ΕΚΤ, και είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους. Όμως πρέπει να τονίσουμε ότι η ΕΚΤ συχνά αλλάζει τις προβλέψεις της για την οικονομία μιας και η μεταβλητότητα των δεδομένων είναι ασυνήθιστα μεγάλη στις μέρες μας. Αν όμως οι προβλέψεις τους επιβεβαιωθούν τότε ο κύκλος της μείωσης των επιτοκίων θα κλείσει, προσωπική μου άποψη, κάποια στιγμή μέσα στο 2010 ή στις αρχές του 2011.



Στη πραγματική οικονομία υπάρχουν σημάδια που υποδηλώνουν μείωση της κλίσης του κατήφορου. Το πρώτο είναι η μείωση των διατραπεζικών επιτοκίων, γεγονός που υποδηλώνει αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ των τραπεζικών ιδρυμάτων. Ένα δεύτερο είναι η μείωση των επιτοκίων των καταθέσεων, το οποίο είναι και λογικό επακόλουθο της μείωσης των διατραπεζικών επιτοκίων. Συνεπώς, εφ’ όσον τα διαθέσιμα γίνονται φθηνότερα και μη αποδοτικά σε λογαριασμούς καταθέσεων, είναι λογικό να οδηγηθούμε σε αύξηση των επενδύσεων.



Βασική προϋπόθεση, όμως για να γίνει αυτό, είναι να δούμε ποιο είναι το μέγεθος της «τρύπας» της χρηματοδότησης της λειτουργίας των επιχειρήσεων (στην προηγούμενη δημοσίευση γίνεται λόγος για αυτή τη τακτική των τραπεζών) και τις επιπτώσεις της. Τον Μάρτιο 2009 οι ακάλυπτες επιταγές ξεπέρασαν το μισό δισεκατομμύριο Ευρώ. Αναλύοντας στοιχεία της αγοράς προκύπτει ότι τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα τους επόμενους δύο μήνες και αν δεν βοηθήσει ο τουρισμός το καλοκαίρι τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα. Το μέγεθος λοιπόν της «τρύπας» θα αποκαλυφθεί σύντομα. Τα αποτελέσματά του όμως θα είναι ορατά σε χρονικό περιθώριο εξαμήνου-επταμήνου. Έπειτα από αυτό θα μπορούμε πλέον να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο και χειροπιαστό. Με λίγα λόγια το 2009 θα είναι πολύ δύσκολο. Το 2010 θα έχουμε μια βάση εκκίνησης. Όσο κακή κι αν είναι θα είναι ΒΑΣΗ. Με λίγα λόγια το 2010 θα είναι η χρονιά που η οικονομική δραστηριότητα θα είναι υγιής, αλλά δύσκολη. Το 2011 θα υπάρξουν αποτελέσματα.



Τώρα όσο αφορά τον ισχυρισμό για το ότι βγήκαν τα “ξίφη” χρειάζεται μεγάλη κι ενδελεχή ανάλυση. Συνοπτικά όμως μπορούμε να παραθέσουμε τις απόψεις μας, όπως έχουν διαμορφωθεί βάση των γεγονότων.



Οι ΗΠΑ είναι γνωστό, ανεπίσημα, ότι εδώ και πολύ καιρό “τυπώνουν” χρήμα για να κλείσουν “τρύπες”, όπως λέμε. Επίσημα έγινε γνωστό πριν από λίγο καιρό. Αυτή η τακτική είναι σαν να ποντάρεις όλα τα λεφτά σου σε έναν αριθμό στη ρουλέτα. Δηλαδή ελάχιστες πιθανότητες να κερδίσεις, και αν κερδίσεις δεν σημαίνει ότι ήξερες τι έκανες. Το παρομοιάζω με το στοίχημα της ρουλέτας διότι αυτό που κάνουν είναι να καλύπτουν “τρύπες” ανοίγοντας άλλες. Με λίγα λόγια προσπαθούν να μετατοπίσουν το πρόβλημα χρονικά ελπίζοντας ότι η ανάπτυξη που θα επέλθει στο μέλλον θα είναι τέτοια που θα τους επιτρέπει να κλείσουν τις “νέες” τρύπες. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει το νέο χρέος (δηλαδή οι νέες τρύπες) να χρηματοδοτήσουν επενδύσεις ανάπτυξης και όχι την εξυπηρέτηση χρεών τα οποία είναι απίστευτα μοχλευμένα από την λάθος και ασυλλόγιστη χρήση των σύγχρονων χρηματοοικονομικών προϊόντων. Η χρηματοδότηση αναδιάρθρωσης και νέων επενδύσεων είναι επιβεβλημένη διότι η οικονομία λειτουργεί στο Full Capacity, συνεπώς χωρίς νέες επενδύσεις δεν θα επέλθει υγιής ανάπτυξη.



Βέβαια σε συζητήσεις με συναδέλφους οικονομολόγους στην άλλη άκρη του Ατλαντικού μας διαβεβαιώνουν ότι η Αμερικανική οικονομία αντέχει για την επιστράτευση τέτοιου είδους τακτικών. Όμως την ίδια στιγμή δεν είναι και πολύ βέβαιοι για τα αποτελέσματα και λένε ότι δεν υπάρχει και άλλη επιλογή. Με λίγα λόγια αυτό ακούγεται σαν “απελπισία”.



Όμως έχουν πάρει κάποια μέτρα ουτοσώστε να στηρίξουν την πολιτική τους. Ποια είναι αυτά; Μα φυσικά η προσπάθεια με κάθε τρόπο να εμφανίσουν το αμερικανικό νόμισμα ως το μόνο αξιόπιστο και στιβαρό. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να χτυπήσουν το EURO με κάθε τρόπο και μέσο. Εξαπολύουν σφοδρές επιθέσεις εναντίον των οικονομικά αδυνάτων χωρών της Ευρωζώνης, όπως Ελλάδα και Πορτογαλία.



Ισχυρίζονται ότι η “τρύπα” στις “νέες” χώρες του Ευρώ είναι τέτοια που θα δημιουργήσει μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ευρώπη από αυτό που έχουν οι ΗΠΑ. Τώρα το πως κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, κανείς δεν γνωρίζει. Το ΑΕΠ των χωρών αυτών είναι μια μικρή ποσόστωση του ΑΕΠ της Ευρωζώνης και οι οικονομίες τους έχουν τεράστιες αναπτυξιακές προοπτικές.



Επιπρόσθετα, προτάσσουν την ένταξη των υπό χρεοκοπία χωρών στο Ευρώ ως τη μόνη λύση από το αδιέξοδό τους. Γιατί όλα αυτά; Μήπως γιατί νοιάζονται για την Ευρώπη τόσο πολύ; Όχι βέβαια, απλώς τρέμουν στην ιδέα μήπως η Κίνα μετατρέψει τα διαθέσιμά της σε Ευρώ αντί δολάριο και σταματήσει να χρηματοδοτεί το Αμερικανικό χρέος! Για να μην γίνει λοιπόν αυτό πρέπει οπωσδήποτε να χαλιναγωγηθεί η δύναμη του Ευρώ. Εδώ απαντάω και στο φίλο που ρώτησε σε σχόλιο του στη προηγούμενη δημοσίευση για το που πήγαν τα λεφτά. Τα χρήματα λοιπόν πήγαν στην Ασία και από εκεί θα ξεκινήσει η ανάκαμψη.

Στο νέο status η οικονομική επιρροή και υπεροχή των ΗΠΑ θα περιοριστεί πολύ.

Η Άλλη Άποψη

Μετά από συζητήσεις με φίλους και συνεργάτες αποφάσισα να δημοσιοποιήσω την «Άλλη Άποψη» για τη σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση και γενικότερα την κατάσταση που βιώνουμε.

Η σημερινή κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι αποτέλεσμα της «Ύβρις» όλων των εμπλεκομένων πλευρών. Τόσο τα επενδυτικά πλάνα των τραπεζών όσο και οι υπερφίαλες προσδοκίες των επενδυτών στηρίζονταν σε σαθρά υπόβαθρα.

Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προκειμένου να πετύχουν τους αναπτυξιακούς τους στόχους εφάρμοσαν στρατηγικές, οι οποίες θεμελιωδώς ήταν σωστές στη διάρθρωση των χαρτοφυλακίων τους. Ήταν λάθος όμως η εφαρμογή στα κριτήρια αξιολόγησης τόσο των επενδύσεων τους όσο και των χορηγήσεων τους. Συγκεκριμένα, μια εμπορική τράπεζα, για παράδειγμα, δραστηριοποιείται σε τέσσερις τομείς, τη Στεγαστική Πίστη ( Στεγαστικά Δάνεια), τη Καταναλωτική (Καταναλωτικά – Προσωπικά Δάνεια), Επιχειρηματική και τη Ναυτιλία. Πρέπει εδώ να τονίσουμε και τον ιδιαίτερο ρόλο που έχει σε κάθε περίπτωση και σε κάθε τομέα δραστηριότητας της εκάστοτε τράπεζας το Treasury. Το Treasury είναι ο «χώρος» που φυλάσσονται τα «αγαθά» των τραπεζών, όπως ομόλογα, structure products (δομημένα) και παράγωγα. Με λίγα λόγια όλα τα απαραίτητα εργαλεία για το σύγχρονο χρηματοοικονομικό περιβάλλον. Παρακάτω θα κάνουμε μια σύντομη ανάλυση του κάθε τομέα δραστηριότητας και θα δούμε το τι ακριβώς έγινε.

Τα στεγαστικά δάνεια είναι ένας τομέας στον οποίο θεωρητικά μπορείς να πετύχεις τη μέγιστη διασπορά και συνεπώς να ελαχιστοποιήσεις το συστηματικό ρίσκο. Ισχύει το παραπάνω στο ενδεχόμενο που η κάθε περίπτωση είναι «αποκλειστικά» διαφορετική. Δηλαδή είναι ξεχωριστή και δε συνδέεται με καμία άλλη. Όμως πόσο διαφορετικές μπορεί να είναι, για παράδειγμα, οι περιπτώσεις χορήγησης ενός στεγαστικού δανείου σε δύο δημόσιους υπαλλήλους; Όχι και πολύ. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που οι υπάλληλοι θα ήταν ιδιωτικοί. Με λίγα λόγια η διασπορά – διαφοροποίηση χαρτοφυλακίου στο τομέα της στεγαστικής πίστης είναι περιορισμένη. Συνεπώς, στη πράξη δεν είναι δυνατή η ελαχιστοποίηση του ρίσκου.

Για το πόσο πρέπει να δανείζεται ο καθένας μας ατομικά, δυστυχώς, υπήρχαν – υπάρχουν και θα υπάρχουν οδηγίες από τις κεντρικές τράπεζες. Δυστυχώς γιατί με αυτό τον τρόπο εξισώνονται οι προοπτικές ανάπτυξης ενός ελεύθερου επαγγελματία με εκείνες των ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων. Επιπρόσθετα, υπάρχουν και κανόνες που καθορίζουν το ποσοστό χρηματοδότησης ενός ακινήτου.

Η πίεση για ανάπτυξη των μεγεθών αλλά και της επίτευξης των στόχων οδήγησαν τις τράπεζες αφενός να αυξήσουν τα χρονικά περιθώρια αποπληρωμής των στεγαστικών και αφετέρου σε υπερεκτιμήσεις των ήδη υπερεκτιμημένων ακινήτων. Με αυτό τον τρόπο ικανοποιούνταν όλες οι οδηγίες και οι προϋποθέσεις. Με λίγα λόγια τα δάνεια που χορηγήθηκαν με τη παραπάνω πρακτική είναι επί της ουσίας ο ορισμός του subprime.

Με τη στρατηγική της διασποράς αναπτύχθηκε και η καταναλωτική πίστη. Μικρά ποσά σε όσο το δυνατό γίνεται περισσότερους. Άλλωστε όσο πιο πολλά προϊόντα έχει ένας πελάτης σε ένα τραπεζικό ίδρυμα, τόσο πιο «πιστός» είναι. Ένας επιβαρυμένος πελάτης είναι δυσκίνητος και με περιορισμένη δυνατότητα επιλογών. Η επιβάρυνση έπρεπε να είναι με μέτρο, όμως για χάρη της επίτευξης των στόχων χάθηκε κι αυτό. Ο επιβαρυμένος πελάτης, λοιπόν, άρχισε να μετατρέπεται σε αναξιόπιστο. Βέβαια μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει σε αυτό και το κοινωνικό σύνολο ο ίδιος ο πελάτης. Η έλλειψη παιδείας, η ανικανότητα διαχωρισμού μεταξύ των αναγκών και των «θέλω», η αλαζονεία, η «Ύβρις».

Στην επιχειρηματική πίστη η στρατηγική των τραπεζών, ως επί το πλείστον, επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη μέσω της χρηματοδότησης της λειτουργίας των επιχειρήσεων. Μιας τέτοιας μορφής χρηματοδότησης είναι η μερική προεξόφληση των απαιτήσεων των επιχειρήσεων από τους πελάτες τους, δηλαδή η χρηματοδότηση των πελατών των πελατών των τραπεζών. Με αυτό τον τρόπο οι επιχειρήσεις έγιναν πιο ελαστικές στους χρόνους πληρωμής των απαιτήσεών τους και συνεπώς πιο ευάλωτες στα «σοκ» της αγοράς. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η χρηματοδότηση της λειτουργίας των επιχειρήσεων και η αποκόμιση χρηματικών οφελών από αυτή έχει ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του χρηματοπιστωτικού κυκλώματος της αγοράς. Συνεπώς, η χρηματοδότηση της λειτουργίας και όχι της ανάπτυξης έχει ως αποτέλεσμα την επίσπευση, μόχλευση και μη αποφυγή της κρίσης. Φυσικά οι τράπεζες έχουν χρηματοδοτήσει και ανάπτυξη στον Ελληνικό χώρο, όμως σκοπός μας είναι να δούμε το σύνολο της πίττας και όχι κάποια κομμάτια της.

Τέλος στον τομέα της ναυτιλίας ισχύει ό,τι και με τα στεγαστικά, στο τρόπο με τον οποίο γίνονταν οι χορηγήσεις. Δηλαδή μεγάλο ποσοστό χρηματοδότησης σε ήδη υπερτιμημένες αξίες.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν τα ίδια τα τραπεζικά ιδρύματα επεδίωξαν την ανάπτυξή τους με φθηνά ξένα κεφάλαια από τις κεφαλαιαγορές. Εκεί οι εμπορικές τράπεζες αναζητούν κεφάλαια, κυρίως, μέσω των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών – οίκων. Οι επενδυτικές τράπεζες με τη σειρά τους επιδιώκοντας διεύρυνση συνεργασιών και συνεργιών πούλησαν τις υπηρεσίες τους πολύ ακριβά. Συγκεκριμένα, οι μεγάλοι επενδυτικοί οίκοι επηρέαζαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τη ροή κεφαλαίων. Μια αναφορά και σύστασή τους για οποιοδήποτε μετοχικό τίτλο αρκούσε για να διαμορφωθεί η τιμή του ψηλότερα ή χαμηλότερα. Όμως για να το κάνουν αυτό θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, σε αντάλλαγμα οι υπό κάλυψη οντότητες που αντιπροσωπεύουν τους μετοχικούς τίτλους να προμηθευτούν τα «υψηλής» ποιότητας προϊόντα τους. Με αυτό τον τρόπο γέμισαν τα Treasuries των τραπεζών με σκουπίδια, τα οποία είτε πέρασαν στη πελατειακή τους βάση είτε έμειναν εκεί.

Είναι προφανές ότι όλα τα παραπάνω δε συνδράμουν στην υγιή ανάπτυξη, αντιθέτως την υποθάλπουν διότι αυτά στηρίχθηκαν στον εμπαιγμό της αγοράς η οποία τώρα τιμωρεί.

Έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου και όλοι πρέπει να δώσουν εξηγήσεις. Όμως κανείς δεν λέει την αλήθεια, όχι επειδή, μόνο, δεν θέλουν αλλά κι επειδή δεν ξέρουν το μέγεθος των επιπτώσεων της κρίσης. Δεν γνώριζαν τι έπρατταν όταν έπαιρναν τις αποφάσεις στις ανέφελες εποχές.

Ένα ερώτημα που πλανάται στη σκέψη όλων είναι το γιατί δεν υπήρξε έλεγχος για την ορθή εφαρμογή των κανόνων και των οδηγιών. Η απάντηση είναι απλή. Δεν υπήρχε έλεγχος διότι δεν συνέφερε σε κανένα ο έλεγχος. Όλοι κέρδιζαν, εμπαίζοντας ο έναν τον άλλο. Τώρα πάντα ετεροχρονισμένα αναζητούνται ευθύνες. Η αλήθεια όμως είναι μία και είναι η Αγορά. Αυτή έκανε και κάνει τη διαγραφή των μεγεθών που οι ιθύνοντες «κρύβουν» ή μας λένε σε δόσεις.

Τώρα το αντίδοτο για την κατάσταση είναι ένα. Οι αγορές πρέπει να αφεθούν ελεύθερες να ισορροπήσουν ή καλύτερα να υπάρξει μια ισορροπία συνθηκολόγησης. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να γίνουν ενέσεις ρευστότητας, με τη μορφή ανταποδοτικών επενδύσεων από τις κυβερνήσεις (Increase Government Spending), και δραστική μείωση των επιτοκίων, ίσως και κάτω από τη μονάδα στις Η.Π.Α και 2% ή και κάτω του 2% στην Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, λόγο των συνθηκών οι τράπεζες πρέπει να αναγκαστούν να μειώσουν στο ελάχιστο τα spreads. Με τον τρόπο αυτό η αγορά θα αρχίσει να κινείται και λόγο των ελάχιστων περιθωρίων η ανακύκλωση του χρήματος θα γίνεται γρηγορότερα, οι επενδύσεις θα αυξηθούν και ως συνέπεια θα επέλθει ανάπτυξη.